Η συνάφεια του χρόνου και της
τέχνης στην συνέχεια ενός πολιτισμού σε διαρκή εξέλιξη, επιχειρεί να υπάρξει,
στο αναγεννησιακό κτίριο της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, που μεταλλάζει την χρήση
του.
Παλάτσο βενετσιάνικο,
κατάλυμα τούρκικο, αστική κατοικία, εγκαταλελειμμένο ερείπιο και τώρα,
οργανισμός ζωντανός που υπόσχεται να γίνει κύτταρο πολιτισμού. Στην γειτονιά των μικρών
θαυμάτων της παλιάς μας πόλης, ανάμεσα στο ‘’ ιερό ‘’ του Αγίου Φραγκίσκου, τη
λεύκα της αυλής του Τούρκικου Σχολείου, τη μνήμη που οσφραίνεται το σουσάμι από
τα κουλούρια του Κυρ. Ανέστη κι’ εκείνη που παρακολουθεί πάντα τις ιστορίες του
τρομερού δένδρου που κάποτε το έλεγαν Πλάτανο πριν το απαγχωνηθούν οι σύγχρονοι ‘’ εχθροί ‘’ κι’ εκείνο, στο δρόμο
με τη δική του ιστορία, το καινούργιο ‘’ σπίτι ‘’ του πολιτισμού. Είναι
αντιφατικό που την διάσωση ενός τέτοιου κτιρίου την ανέλαβε ένας καλλιτέχνης;
Ο Μανώλης Κουνδουράκης
μοιάζει να στοιχημάτισε τον κόπο τεσσάρων χρόνων στην πίστη της σχέσης του
παρελθόντος με το παρόν. Ένα εξαίρετο κτίριο παραδίδεται σε μια πόλη που έχει
ανάγκη και από τη συντήρηση των θησαυρών της και από χώρους που υπερασπίζονται
ένα όραμα. Ερέθισμα να ξαναφορέσει το Ρέθυμνο μερικά από τα απωλεσθέντα
πτερίσματα σε μια αναβίωση που δεν σημαίνει στείρα μίμηση του παρελθόντος αλλά
ζωντανό παρόν.
Στην γιορτή των
εγκαινίων του κτιρίου συμμετέχουν τα έργα του Μανώλη Κουνδουράκη και του Γιάννη
Νεονάκη δίνοντας παράλληλα την αφορμή της γνωριμίας τους με το κοινό της
Κρήτης.
Οι κυβιστικές φόρμες
του Κουνδουράκη και οι ήσυχες αντιθέσεις της παλέτας του συνυπάρχουν με το
πλάσιμο της σκληρής ύλης του Νεονάκη.
Μια καλή αρχή, μια
ήσυχη ματιά στην πορεία των δυο Κρητών καλλιτεχνών που το έργο τους αναπνέει σ’
ένα χώρο φορτισμένο από το παρελθόν με προορισμό το μέλλον.
Μαρία Μαραγκού ( Δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης, Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών και Ιστορικών Τέχνη ).